آیا از تلاش بی‌پایان در پیدا کردن یک روابه عاشقانه و همسر ایده ال مورد نظر خود خسته شده‌اید؟ آیا تعداد بی‌شماری از آشنایی ها و قرارهای ملاقات را پشت سر گذاشته اید و هنوز شخص مورد نظر خود را پیدا نکرده اید؟ آیا تا به این موضوع فکر کرده اید که چیزی به آسانی (اما پیچیده) مانند ژن‌های شما می تواند در جستجوی عشق تأثیرگذار باشد؟ در این مقاله، به عمق حوزه نقش ژنتیک در همسریابی و روابط عاشقانه می پردازیم و بررسی می کنیم که آیا ژن‌های ما می‌توانند بر روابط عاشقانه تأثیر بگذارند؟
علم جذب و سیستم پاداش
شاید برای شما هم پیش امده باشد که دیدن برخی دوستانتان چنان حال خوشی در شما ایجاد می کند که می تواند از بین برنده حس افسردگی و دپرسی گردد. وقتی از “جاذبه ” صحبت می شود، “سیستم مسیر پاداش” در مغز ما مطرح می شود. مطلب مذکور به این موضوع اشاره دارد که ما از انجام یک فعالیت خاص چقدر احساس لذت می کنیم یا این فعالیت چقدر پاداش دارد. هورمون اصلی که “احساس پاداش” را ایجاد می کند، دوپامین است که در هیپوتالاموس تولید می شود. زمانی آزاد می شود که کارهایی را انجام دهیم که برای ما احساس خوب و خوشایندی دارد. این می تواند شامل گذراندن وقت با عزیزان یا داشتن رابطه جنسی باشد.
وقتی جذب کسی می شویم، سطوح بالای دوپامین باعث ترشح هورمون دیگری به نام نوراپی نفرین می شود که باعث می شود احساس سرگیجه، پرانرژی و سرخوشی کنیم.
این تا حدی توضیح می دهد که چرا چند هفته اول قرار ملاقات می تواند هیجان انگیز، هیجان انگیز و مصرف کننده باشد!
بر اساس مطالعات تحقیقاتی، اسکن مغزی افراد «عاشق» نشان داده است که وقتی عکس‌هایی از افرادی که جذبشان می‌شوند نشان داده می‌شود، مراکز پاداش مانند دیوانه‌وار روشن می‌شوند از طرف دیگر بررسی سطوح انتقال دهنده های عصبی نشان داد که سطوح بالای دوپامین ، نور اپی نفرین و سرتونین در یک لحظه منجر به ایجاد عشق در افراد می گردد. افراد در لحظه عاشق شدن بالاترین سطوح فعال سازی مرکز پاداش، دوپامین، سرتونین و نوراپی نفرین را تجربه می کنند که که همان باعث بروز حالت دیوانگی و عاشق شدن است. شاید دانستن این حقیقت علمی ما را به درک اعمال دیوانه وار افراد عاشق (افرادی که عشق واقعی را تجربه کردند) برای رسیدن به معشوقه خود کمک کند. سطوح بالای هورمون اکسی توسین و وازوپرسین (پس از فرایند جذب شدن و رسیدن به عشق) میتواند نقش مهمی در پایداری و پیوند یک را رابطه عاشقانه در زندگی زناشویی داشته باشد. وجود واریانت های ژنتیکی بر روی ژن های دخیل در فرایندهای فیزیولوژیکی تولید هورمون های مذکور می تواند نقش بسزایی بر روی میزان پایداری و ثبات روابط عاشقانه در زندگی افراد داشته باشد.
آیا ژن‌های ما تعیین می‌کنند که عاشق چه کسی شویم؟
نقش ژنتیک در تأثیرگذاری بر سازگاری بین دو نفر در روابط عاشقی را نمی توان نادیده گرفت. ژن‌های خاص برای پیش‌بینی پتانسیل تجربه جنسی رضایت‌بخش و ازدواج موفق بسیار مهم هستند. ژن‌های دیگر بر ویژگی‌هایی که ما در شریک زندگی به دنبال آن هستیم تأثیر می‌گذارند. مطالعات نشان داده‌اند که وجود واریانت های بر روی ژن DRD4 میتواند بر انتخاب ما برای ویژگی‌های شخصیتی خاص در روابط عاشقانه تأثیر بگذارد. برخی از ژن ها با تاثیر بر حس بویایی ما تاثیر بالقوه ای در روابط عاشقانه ما خواهند داشت.
DNA، ویژگی های شخصیتی و تمایل به انتخاب خاص
ویژگی های شخصیتی به طور قابل توجهی بر افرادی که جذب ما می شوند و یا اینکه با چه کسانی رابطه برقرار می کنیم تأثیر می گذارد. در حالی که این ویژگی ها با ترکیبی از سبک زندگی و عوامل محیطی شکل می گیرند، تحقیقات اخیر نشان داده است که یک مؤلفه ژنتیکی در شخصیت وجود دارد. مطالعات ژن های خاصی را شناسایی کرده اند که با ویژگی هایی مانند برون گرایی، گشودگی و روان رنجوری مرتبط هستند. مهمترین ژن مرتبط ژن 5-HTTLPR است که با سطوح مختلف رفتار روان رنجوری مرتبط می باشد. مطالعات صورت گرفته نشان داد که وجود برخی از واریانت های ژنتیکی بر روی ژن مذکور با سطوح بالاتر اضطراب و استرس مرتبط است. ویژگی های شخصیتی ما می تواند تأثیر قابل توجهی بر انتخاب شریک عشقی ما داشته باشد. افراد برون گرا ممکن است بیشتر جذب افراد برون گرا دیگر شوند. از سوی دیگر، کسانی که روان رنجورتر هستند، ممکن است پارتنر باثبات و آرام‌تری را انتخاب کنند.
همسریابی بر اساس DNA افراد
دوستیابی DNA، که به عنوان همسریابی ژنتیکی نیز شناخته می شود، یک رویکرد جدید برای یافتن پارتنرهای عاشقانه بر اساس سازگاری ژنتیکی است.
تجزیه و تحلیل DNA یک فرد و شناسایی مارکرهای ژنتیکی مرتبط با سازگاری در روابط عاشقانه می تواند برای تطبیق و میزان سازگاری افراد با پارتنرهای مورد نظر استفاده نمود. برای انجام این کار ابتدا نمونه DNA از بزاق افراد گرفته و سپس این نمونه در آزمایشگاه برای شناسایی نشانگرهای ژنتیکی خاص مرتبط با سازگاری بررسی می شود. سپس نتایج این تجزیه و تحلیل با پایگاه داده افراد دیگری که DNA آنها را برای یافتن تطابق بالقوه مورد تجزیه و تحلیل قرار داده اند، مقایسه می شود.
میزان موفقیت DNA و همسریابی چقدر است؟
برخی از طرفداران همسریابی DNA استدلال می کنند که رویکرد علمی و عینی تری برای خواستگاری نسبت به روش های سنتی مانند خدمات دوستیابی آنلاین و همسریابی ارائه می دهد. آنها استدلال می کنند که تجزیه و تحلیل نشانگرهای ژنتیکی خاص امکان دستیابی به درک عمیق تری از شخصیت و ترجیحات یک فرد را فراهم می کند و منجر به روابط سازگارتر و موفق تر می شود.
توجه به این نکته مهم است که در حالی که ژنتیک ویژگی ها و جذابیت های شخصیتی ما را شکل می دهد، آنها تنها عامل تعیین کننده نیستند. عوامل محیطی مانند تربیت و تجارب زندگی نیز به طور قابل توجهی بر اینکه چه کسی و چرا جذب ما می شود تأثیر می گذارد. بنابراین، بسیار مهم است که با احتیاط به همسر یابی بر پایه DNA نزدیک شویم و آن را به‌عنوان تنها یک ابزار در فرآیند همسان‌سازی و میزان سازگاری ببینیم و نه فقط عامل تعیین‌کننده سازگاری.
تطبیق DNA برای سازگاری روابط عشق ممکن است یک مفهوم امیدوارکننده باشد، اما تحقیقات بیشتری برای درک کامل ارتباط بین ژنتیک و سازگاری و تعیین امکان استفاده از DNA برای تطبیق افراد برای وارد شدن به یک رابطه عمیق عاشقانه مورد نیاز است.
نتیجه گیری
ایده همسریابی بر پایه DNA یک مفهوم جذاب است که سوالات زیادی در مورد نقش ژنتیک در زندگی عاشقانه ما ایجاد می کند. ژن‌های ما ممکن است بر ویژگی‌های شخصیتی خاصی تأثیر بگذارند. عشق یک احساس پیچیده و چند وجهی است که تحت تأثیر عوامل زیادی از جمله محیط، ژنتیک، تجربیات و ترجیحات شخصی ما قرار دارد. با توجه به اینکه ژن‌های ما شخصیت و نحوه رفتار ما را شکل می دهند، اما در نهایت نمی توانند سرنوشت ما را تعیین نمی‌کنند. زیبایی عشق در این است که به ما اجازه می دهد راه های خود را انتخاب کنیم و سرنوشت خود را بسازیم. بنابراین، چه به قدرت DNA اعتقاد دارید یا نه، به یاد داشته باشید که در پایان، این شما هستید که عشق زندگیتان را انتخاب می کنید.
